Kədər də olub həyatımda,
Sevinc də yəqin ki…
Amma qalmayıb yadımda,
Duymamışam heç birini ürəkdən.
Elə ürəyimin özünü də.
…Ehtiyat qapılar olur ha,
Sahibinin belə unutduğu,
Qəfil yanğın vaxtı yada düşən,
Təpiklə açılan paslı qapılar…
Bax, ürəyim də elə imiş…
Yanğına – Səni tanıyana qədər,
Bilmirdim ki, o var…
İndi…
İndi kədəri də, sevinci də
Başqa cür duyuram,
Adi tozdan qıcıqlanan
Allergik xəstə kimi,
Ürəyimin səsini də eşidirəm,
Eşqdən dəm vuran həzin bəstə kimi.
Bəlkə bu yanğın sönsə, yaxşıdır?
O qapı bağlansa,
Hər şey əski halına dönsə, yaxşıdır?
Axı bir ürəyi belə yükləməzlər,
Onsuz da tək olanı,
Bu qədər həsrətlə, qəzəblə,
Dərdlə, əsəblə təkləməzlər.
Qərarın nədir, əzizim –
Getmək, ya qalmaq?
Yanğını söndürmək,
Yoxsa yeni alov qalamaq?
2 Yanvar, 2013
Şəbnəmin bloqu 