AYIN ON SƏKKİZİ

– Deyirlər, dünyanın sonuna az qalıb. Hazırsan?

– Nədir? Dünya mənim hazır olub-olmamağımdan asılıdır ki? Dağılacaqsa, dağılsın.

– Yəni bu qədər soyuq münasibət?

– Əminəm ki, Allah yaratdığını dağıtmaq qərarına gəlibsə, mənim haray-həşir salmağıma o qədər də önəm verməyəcək.

– O da düzdür. Amma bu qədər laqeydlik də yaxşı deyil. Təsəvvür elə ki, dünyamız mayalıların dediyi kimi, düz bir aydan sonra – dekabrın 21-də dağılacaq.

– İnanmasam da, hərdən təsəvvür edirəm.

– Amma heç narahat olmursan.

– Narahat olmaq mənə bir növ ikiüzlülük kimi görünür.

– Necə yəni?

– Ona görə ki, bütün günü dünyanın o bucağını söyüb, bu bucağını lazımsız sayırıq, bir millətini alçaldıb, o birini heç adlandırıq, bir ölkə düşmənimizdir, o biri guya paxıllığımızı çəkir… Amma “dünya dağılacaq” deyəndə birdən-birə “Yer kürəsi hamımızın evi”, “bütün insanlar qardaş” olur. Səncə, bu ikiüzlülük deyil?

– Yox, bu qorxu qarşısında birləşmədir.

– Hansı qorxu? Allahın öz yaratdığını dağıdacağından qorxmaq nə qədər doğrudur?

– Filosof! Bilirəm, deyəcəksən ki, biz dünyamızı sona doğru sürükləyib, uçurumun bir addımında olanda etdiklərimizin nəticəsi haqqında düşünən rəzil məxluqlarıq.

– Görürsən ki, özün də bilirsən.

– Gəl, bir az real danışaq. Bax, təsəvvür elə ki, dünyanın sonuna bircə ay qalıb. Bu bir ayı istədiyin kimi keçirmək imkanın var. Nələr edərsən?

– Bir ayı istədiyim kimi keçirmək? Yox, bu çox böyük zamandır.

– Bir ay?

– Hə, insanın istədiyini etməsi üçün bir ay həddindən çoxdur.

– Bəs nə qədər bəs edər?

– Üç gün.

– Cəmi? Yaxşı, bu üç gündə neyləyərsən?

– O qədər şey var ki… Əvvəlcə, hər gün işdən evə gələndə arxamca bütün yolu gələn küçə itini evimizdə saxlayaram.

– Onu indi eləyə bilməzsən ki?

– Yox, evdəkilər qoymur. Amma dünyanın sonuna üç gün qalacaqsa, onları da birtəhər dilə tuta bilərəm.

– Bəs bundan sənə nə olacaq? Savab qazanacaqsan?

– Dedim axı, istədiyimi edəcəyəm.

– Elə budur istədiyin?

– Yox, bir də “sevirəm” deyəcəyəm.

– Kimə?

– Deyirsən ki, bu fani dünyada 25 il yaşayıb sonunda da heç kimə “sevirəm” demədən ölək?

– Elə bircə buna görə “sevirəm” demək istəyirsən?

– Yox, sevdiyim üçün.

– Nədir, indi o sözü deməyə də evinizdəkilər icazə vermir?

– Yox, abır-həya deyilən bir şey var ki, o, yol vermir.

– Əgər dünyanın sonuna üç gün qalmış abır-həyanı itirəcəksənsə, elə bu gün dağılsın dünya.

– Yaxşı, yaxşı, hirslənmə. Ancaq bircə kəlmə deyəcəyəm və gözdən itəcəyəm.

– Başa düşmədim, necə yəni gözdən itəcəksən?

– Yəni həmin adamın gözündən itəcəyəm, daha işə getməyəcəyəm. Hər halda o vurhavurda üç gün işə getməməyimi kimsə qəbahət bilməz.

– Deməli, o adam iş yoldaşındır?

– Hə…

– Bəlkə elə bu gün deyəsən?

– Yox, mən bir ay bu zülmü çəkə bilmərəm. Üç gün isə birtəhər çəkiləcək vaxtdır.

– Başa düşmürəm, niyə buna zülm deyirsən? Axı sevgi xoş bir şeydir.

– Ayın 18-i onun nə qədər xoş olduğunu öyrənəcəyəm. Sonra isə dünyanın sonuna kimi o üç günü yaşamağa çalışacağam.

– Başa düşmürəm, niyə sevgi etirafın haqqında belə danışırsan?

– Çünki ölümdən başqa yolu yoxdur. Qarşılıqlı olsa, xoşbəxtliyimdən öləcəyəm, qarşılıqsız olsa, utanc hissimdən. Heç nə başa düşməsə, onsuz da öləcəyəm. Axı cəmi üç gün sonra dünyanın sonu olacaq.

– Amma sən dünyadan rahat gedəcəksən.

– Hə, ayın on səkkizini gözləmək lazımdır, on səkkizini… Mən də, küçə iti də, o da gözləməlidir.