İŞGÜZAR YUXULAR

Yuxular görürəm,

Qarmaqarışıq,

Filmlər kimi,

Əvvəli-sonu bilinməyən…

Fonda qırmızı işıq,

Kadr, bəlkə də gözlərim əyri, köndələn.

Üç günlük körpə danışar:

“Məni gəzməyə apar”,

Sonra da durub özü gedər gəzməyə,

Qorxusu qalar, canına hopar.

Fonda Keiko Matsui səslənər ağır-ağır,

Ekranda balaca gölməçə – qan.

Bu qanın içində bir qız bağlı gözləri ilə baxar fağır-fağır.

Bir gənc asıb özünü tavandan,

Masanın üzərində iki yanan siqaret

Və kiçik vida məktubu:

“Əzrayılın arxasınca get!”

Bir də sakitcə ürəyini tutub ölən var,

Bu sakitlikdən əsir

Ürəklər,

Dodaqlar,

Kadrlar…

Qorxudan “stop”u basmaq istəyirsən,

Amma yuxudan ayılmaq olmur,

Və ya hamısını işarələyib “delete”-i sıxmaq…

O da alınmır – insan istədiyi vaxt ölmür.

Kadrda göy dənizdir,

Orada da kimsə boğulur…

“Eybi yox, su aydınlıqdır” –

Yuxudaca ümid doğulur.

Və qəbrlər görünür,

Rəngbərəng, cürbəcür…

Fonda musiqi kəsir,

Qəfil “Külək” səslənir, əsir:

“O deyir astaca “sevmirəm səni””

Və sən gəlirsən o anda,

Final maraqlı olsun deyə,

Ala gözlər iri planda,

Pıçıldayırsan:

“Sevirəm səni.”

Bu etirafdan tüklərim biz-biz olur,

Özümə gəlməmiş gülürsən:

“Amma bu yuxudur, yuxular tərs yozulur.”

Ardınca da titrlər…

Saxlamaq istəyirəm onları,

Amma çətin…

Yarımçıq qalır son kadrarxası mətn,

Deyə bilmirəm:

“Nolar, yuxuda mənə nifrət et…”

 

27 noyabr, 2012